اگر مشت غبار خود پر یشان می توان کردن

به چشم هر دو عالم ناز مژگان می توان کردن

متاع زندگی هر چند می ارزد به باد اینجا

به همت اندکی زین قیمت ارزان می توان کردن

شب حرمان فرو برده ست عصیان گاه هستی را

اگر اشکی به درد آید چراغان می توان کردن

بهار دستگاه شوق و چندین رنگ سودایی

جنون مفتست اگر یک ناله عریان می توان کردن

غبار وادی حسرت فسردن بر نمی دارد

به پای هر که از خود رفت جولان می توان کردن

اگر حرص گهر دامن نگیرد قطرهٔ ما را

برون زین بحر چندین رنگ توفان می توان کردن

به رنگ شمع دارم رفتنی در پیش ازین محفل

به پا جهدی که نتوانم به مژگان می توان کردن

به وحشت دامن همت اگر یکچین بلند افتد

جهانی را غبار طاق نسیان می توان کردن

به طاووسی نی ام قانع زگلزار تماشایت

مرا زین بیشتر هم چشم حیران می توان کردن

ادبگاه محبت گر نباشد در نظر بیدل

ز شور دل دو عالم یک نمکدان می توان کردن